نهج البلاغه، حکمت دوم

أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ،

وَرَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ،

وَهَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ.

 

امام عليه السلام فرمود:

هر كس طمع را پيشه كند خود را حقير كرده

و كسى كه ناراحتى هايش را (نزد اين و آن بدون هيچ فايده) فاش كند به ذلت خويش راضى شده

و آن‏ كس كه زبانش را بر خود امير كند شخصيتش حقير خواهد شد.

(حکمت 2 نهج البلاغه)